22.02.2010

В третьем поколении

«Дебют в третьем поколении» обеспечила искусствовед Лариса Бортник, директор минской галереи «ЛаСандр-арт»: взяла и выставила двадцать шесть работ Анны Гомоновой, дочки и внучки известных художников (выставка продлится до 13 марта).



Но так как Анна уже составила себе известность пением в группе "Топлесс", то новость у СМИ получилась хоть куда: «экс-солистка», она же – «…юная художница», «…стремясь найти свое лицо в искусстве…», «…опираясь на наследие деда и отца…», «…с поразительной смелостью…» «…полагается на эмоции и интуитивные ощущения». «…И поклонников разносторонне развитой девушки прибавилось». О «Топлесс» упоминается так часто, как будто Анна день-деньской не выходит из галереи и в таком виде представляет свои работы.



«Моя любовь к живописи не прекращалась никогда, – просто объяснила Анна. – Я на протяжении всего времени писала работы, я постоянно ездила на пленэры, постоянно делала, творила и вот сейчас вы можете это увидеть. Я очень экспрессивный человек, я очень эмоциональна, очень впечатлительна. И вот – все мои работы сразу. Когда заходишь на выставку – просто буйство цвета, красок и позитивные эмоции; хочется жить, хочется любить, хочется творить…»





«Дебют в третьем поколении» Анна посвятила деду Владимиру Кирилловичу Гомонову, чем очень порадовала отца Леонида Владимировича Гомонова. Анна Гомонова – состоявшийся художник, это очевидно. И благодаря Анне Гомоновой группа – как её? – «Топлесс»? – теперь известна даже искусствоведам.

Вопросы Анне Гомоновой задавал Андрей Мицкевич

19.02.2010

“Аднолькава важуць дабро і зло”

Мяркую, што Рыду Сяргеевічу Таліпаву, які сёння ачольвае Нацыянальна акадэмічны тэатр імя Якуба Коласа ў якасці мастацкага кіраўніка, самому будзе цікава згадаць адзін са сваіх першых спектакляў.

Газета “Літаратура і мастацтва” 3.11.1989

“Картатэка” Т.Ружэвіча ў Тэатры-студыі на плошчы Перамогі

Ёсць пэўная бясспрэчнасць у выбары рэжысёрам Р.Таліпавым гэтай п’есы менавіта сёння – не “пра прастытуак” , не “пра Сталіна”, не “пра мафію”; не дэтэктыў, не меладрама, не інсцэніроўка нашумелага твора. Спектакль, у сваю чаргу, сведчыць , што тэатр – не абавязак, не кафедра, не палітыка. І гасразліковы Тэатр-студыя на плошчы Перамогі рызыкнуў не змагацца за гледача, а заставацца “проста тэатрам”…

Тэатрам думкі (інтэлекту), тэатрам парадоксу, тэатрам сімвалу? Бадай, усе названыя кірункі спалучыліся пад уладаю Р.Таліпава. Спектакль тэатра-студыі “Стрып-тыз” С.Мрожака быў пазначаны, па-першае, дакладнасцю рэжысёрскае работы, якая давала работу глядацкай фантазіі, падштурхвала да сатворчасці, але, па-другое, і няспраўджанасцю, няпэўнасцю акцёрскага існавання ў ролях. Схіляюся да высновы, што рэжысёр “прымерваў” на сваіх акцёраў сякія-такія адмысловасці з выдатна распрацаваных у замежжы “школ” накшталт жорсткасці ці жаху; прымерка, праўда, засталася прымеркаю. А што ж другая пастаноўка?

…”Цёмныя месцы” драм літаратара Ружэвіча шмат у чым тлумачаць ягоныя вершы. Дый драмы напісаны ім накшталт вершаў. Мовячы фігуральна, “без рыфмаў, знакаў прыпынку, традыцыйных памераў” – паводле вызначэння Ю. Пшыбася. Праз верш Ружэвіч хацеў убачыць ягоную, верша, драматычную тканіну, “каб было заўважна, што варушыцца на дне”, і форма такім чынам павінна была знікаць, рабіцца настолькі празрыстаю, каб атаесаміцца з прадметам твора:
Крынічным
Празрыстым апісаннем
Вады
Дасягнеш
Апісання смагі

Магчыма, менавіта ягоныя вершы “перацякалі”, ператвараліся ў п’есы, бо “на дне” п’ес можна заўважыць маленькія каменьчыкі паэтычных вобразаў – “Картатэка” не выключэнне. (Цікава, што па-майстэрску рэжысуючы вершы, Ружэвіч і з драмамі сваімі робіць тое самае з дапамогаю шматлікіх рэмарак.) Нацыянальны польскі паэт, годны грамадзянін свету, свайго Героя ў “Картатэцы” ён, відаць, празрыста атаесаміў і з самім сабою, і з цэлым чалавецтвам. Нездарма Героя і ў п’есе, і ў спектаклі называюць самымі рознымі імёнамі. Ружэвіч яго штучна не абагульняў, не тыпізаваў, не характарызаваў, не надзяляў бародаўкамі ды шнарамі, а прадставіў, так бы мовіць, праз працэс мыслення, праз плынь ягонай свядомасці – згадкі, здагадкі, выдумкі ў тым ліку, – праз дзівосную тканіну, матэрыю, атмасферу, якую павінны ўтварыць на сцэне акцёрскія словы, словы, словы… Герою наканавана быццам “матэрыялізавацца” з гэтых слоў, а потым “знікнуць” туды ж – у словы… Аднак Ружэвіч ніякі не абсурдыст (“Я ствараю тэатр з рэалістычнай тканіны з дапамогай слова. Слова ў тэатры набывае плоць”), ён, бадай, парадаксаліст, прыхільнік кантрастаў, а таксама пакручастых доказаў, а затым – рухомых драматургічных пабудоў. Без традыцыйных памераў, без знакаў прыпынку…

Ружэвіч, а ўслед за ім Таліпаў, далікатна вызначаюць, што на плыву жыцця чалавек трымаецца процьмаю самых нябачных, самых неверагодных сувязяў, што ён сам сябе не заўсёды разумее, калі можа пажадаць адначасова памерці і ўваскрэснуць; чалавек, здаецца, усведамляе сваю біялагічную мяжу , але падсвядома перакананы ў бессмяротнасці душы…
Драматург і рэжысёр адзначаюць хісткую раўнавагу свету чалавечага і сусвету касмічнага (у спектаклі ёсць сцэна з дзіцячымі цацкамі, “гульні” з якімі ў нейкім сэнсе сімвалізуюць чалавечую дзейнасць), крохкую гармонію паміж злым і добрым у чалавеку, строяць кепікі з палітыкі і перадаюць зале сваю шчымячую стомленасць ад бездапаможнасці ў справе выратавання ўсяго і ўсіх.

Нагадаю, Герой заняты складаннем вельмі своеасаблівай картатэкі (прыём эксцэнтрычны, дзіўны, тэатральны) – раптоўных згадак, сноў, размоў, спрэчак, часам балючых намаганняў асэнсаваць і растлумачыць уласнае жыццё, прыстойнае, выродлівае, узнёслае і гаротнае адначасова (чым не жыццё кожнага?). Атмасфера паэтыкі сну, эстэтыка паэтычнага вобразу ўтвараюцца з плыні слоў, зрухаў; па-свойму вытанчаных, па-свойму пікантных сітуацый, якія ўзнаўляюць чародку вобразаў з мінулага Героя. Са свайго боку дзею кантралююць і абмяжоўваюць тры “Старыя” кабеціны (у драматурга гэта мужчыны), гэткія нянькі, спакушальніцы, наглядачкі ці сапраўдныя багіні лёсу (просіцца асацыяцыя з Мойрамі), ролі якіх выконваюць маладзенькія актрысы Л.Хацкевіч, В.Сарока, В.Шаплякова. Колькі разоў пад рознымі абліччамі акупуюць сцэнічную пляцоўку мужчыны (Б.Палякоў і У.Юрэвіч) – як абмершчыкі, ці далакопы, ці нахабныя служкі, ці злавесныя асобы з заданнем ад Люцыпара, няйначай. Чалавечае жыццё героя заціснута ў вузкую прастору паміж жаночым і мужчынскім пачаткам (матыў з Фрэйда), альбо павольна рухаецца па адвечным калідоры часу, як энергія нашай думкі і духу (матыў з “Вяданты” і Вярнадскага). Герой (а сваё цела і дух яму аддаў акцёр І.Сцяпанаў) пакутліва ўзнаўляе свае адчуванні – няўжо так прадчуваецца канец жыцця?

“Людзі палуднуюць, толькі палуднуюць, а тым часам складаецца іхняе шчасце і разбіваюцца іхнія жыцці”, – я спісала гэтую цытату А.Чэхава з артыкула пра Тадэвуша Ружэвіча , дзе “Картатэка” названа драмай пэўнага чалавечага стану. Што да Героя, дык з ім, як быццам, нічога асаблівага і не адбываецца, не здараецца. Ён, па-сутнасці, яшчэ не пачынаў жыць! А ў калідоры часу не затрымліваюцца.
Праз вобраз Героя рэжысёр праводзіць думку пра марнасць марнасцяў, бессэнсоўнасць жыцця і пра тое, што толькі сам чалавек можа надаць яму сэнсу. Акцёр у гэтай ролі прапануе некалькі нязвыклае інснаванне – хоць бы ў тым, як не баіцца (лепш сказаць, жадаў бы) адкрыта дэманстраваць свае адчуванні, крыху адасобіўшыся ад таго, каго стварае, але знарок не стараецца ставіцца да Героя па-філасофску адцягнена ці іранічна. Праўда, мне здалося, што акцёрскі настрой на працягу спектакля не мяняецца. Халаднаватае чаканне і чамусьці падсвядомая насцярожанасць, нават у тых сцэнах, дзе ледзь не літаральна даводзіцца выяўляць безвыходнасць і біцца аб сцяну. Чаканне на свой манер апаноўвае і гледачоў: якая раптоўнасць акцёрскага выканне скалане ці дасць паспытаць прыкрасці? Насцярожанасць акцёра проста-такі наструньвае залу на насцярожанасць у адказ. Прынамсі, мне так здалося, ды сфера пачуццяў-адчуванняў настолькі няўлоўная, што не ўлавіць.. вельмі проста. Але відавочна, І.Сцяпанаў хацеў бы знайсці да засвоіць для свайго Героя цалкам нетрадыцыйнае існаванне на пляцоўцы. Акцёр яшчэ на шляху да поспеху.

Людзі, якіх узнаўляе Герой, некалі нешта значылі ў ягоным жыцці, нездарма яны ўзнікаюць менавіта перад канцом, і ці не з той самай прычыны такія цудоўна-адцягненыя, такія, я б сказала, эстэтычна дасканалыя? У згадках, да прыкладу, нават Тоўстая дама дзякуючы рэжысёру з’яўляецца стройнаю і гнуткаю, а банальныя рэплікі Мамы і Таты Героя рэзка кантрастуюць з іх чалавечаю значнасцю і вытанчанасцю. Адзіны выканаўца, на маю думку, пакуль выпадае, – хацела напісаць “з ансамбля”, ды ён выпадае з атмасферы спектакля ці парушае яе – А.Абрамовіч у ролі Дзядзькі. Ягонае выйсце не выклікае пачуццёвага зруху; яго абыякавасць альбо скутасць у шкоду вобразу, які, па-мойму, вымагае трошкі дасціпнай характарнасці.
А.Жызнеўскі (Мужчына з праборам) і Л.Хацкевіч (”Старая”, Вольга, Тоўстая дама) працуюць дасціпна, выяўляючы долю характарнасці персанажаў, зусім не характарна выпісаных драматургам. Л.Хацкевіч, дарэчы, нездарма прымае на сцэне палярна розныя абліччы: яна павінна быць непаўторнаю, як... праявы самога лёсу героя. Мяркую, такім чынам рэжысёр падкрэсліў ягоную існасць і непрадказальнасць.

Наследуючы Ружэвічу, ідучы шляхам парадоксу, са слоўнае плыні Героя варта вылучыць адно праклятае пытанне (да гэтага падводзіць І.Сцяпанаў), каб... у саміх сябе папытаць тое самае: як так?! Як так атрымалася, што адзінае жыццё нельга пражыць самым найлепшым чынам, а ідэал таму і ідэал, што недасяжны; праходзяць маладосць, сталасць, старасць, а сутнасці быцця спазнаць няможна, не выпадае, затое, і з лішкам, – трэба мітусіцца, маракаваць, гібець...
Як так?! Гэта злосныя сацыяльныя сілы вінаватыя ці спракавечныя законы існавня разумнага? Вось і Ружэвіч спачатку піша “шукаю сабе могілкі дзе не паўстану з памерлых”, але “пасля канцу свету пасля смерці я апынуўся пасярод жыцця сатвараў сябе ствараў жыццё”. Паэт Ружэвіч такім шляхам аднаўляе гармонію, яму не пярэчыць Ружэвіч-драматург: “Лепш за ўсё я бачу, калі заплюшчваю вочы. З заплюшчанымі вачыма я бачу каханне, веру, праўду...” Акцёр робіць пасля гэтай рэплікі Героя маленькую паўзу, якая на сучаснай сцэнічнай мове можа абазначаць вялікае мастакоўскае сумненне наконт аднаўлення гармоніі. Сумненне і пакідаецца гледачам... Дый хто толькі не занатоўваў парадаксальныя сумненні за гісторыю існавання пісанага Слова; Ружэвіч працягвае па-свойму:”Аднолькава важуць дабро і зло”. Такой рэплікі няма ў спектаклі, гэта – радок з верша, але яго “сваімі словамі” прамаўляе голас з-за сцэны, калі да Героя быццам бы па інтэрв’ю звяртаецца Журналіст (каб Герой патлумачыў яму сваё жыццё). У драматурга Журналіст абавязаны выйсці на сцэну, Таліпаў абмяжоўваецца адным голасам з-за сцэны, які належыць нейкай вярхоўнай істоце, паводле традыцыйных уяўленяў – анёлу, апосталу, богу. “Вельмі позна”, – на ўсё адказвае голасу Герой. І – знікае. І ніводнага тлумачэння больш не дае...

Я ж зразумела ягонае дрэнчанне так: парушэнне гармоніі, раўнавагі не танна абыходзіцца чалавечай душы, нават калі свет вакол яе і не разляціцца на друзачкі. Душа, чалавек, жыццё (і ў гэтай выснове, магчыма, заключана рэжысёрская канцэпцыя спектакля) – вельмі каштоўныя самі па сабе і ў любых сваіх праявах (гаворка пакуль не ідзе пра пачварства альбо паталогію, хоць і тут варта добра падумаць), каб дзеля чаго б там ні было ахвяраваць імі. Па ўсім відаць, гэтая канцэпцыя не напрасткі запазычана тэатрам з сусветнага Слова, выпакутавана не адным днём жыцця.
...Дык хто вінаваты ў чалавечай мізэрнасці? Альбо адказны за чалавечую веліч? І чым гэта не тэма для наступнага спектакля?..

17.02.2010

Весь мир между Минском и Прагой

Не попробуешь – не узнаешь. Сначала о том, насколько требовательны и ревнивы традиционные жанры: пока на одном полотне натюрморт уживается с современным городским пейзажем, художник рискует жизнь прожить. Жанр портрета просто неумолим. За сходство изображения с моделью мастера-живописца могут обозвать фотографом, а любые поиски образа приговорить чем-то вроде «под Модильяни косит» или «с Ренуара слизал». А ведь художнику, рассказывая о своём времени, волей-неволей приходится рассказывать и о себе…



Из «Минских окон» (название известной живописной серии) Оксаны Аракчеевой хорошо видны городские культурные заведения, которым приданы сцены, залы и мастерские. А там – люди и люди. Смотрят в такие же минские окна. И Оксана двинулась к ним. С новым замыслом: их, людей, запечатлеть. То есть написать портреты тех, для кого искусство стало профессией, или увлечением, или даже смыслом жизни. Каков из себя, например, директор галереи? Сотрудник музея? Сотрудник посольства? Коллекционер? Театральный критик? Журналист, пишущий об искусстве? Телеведущий?



Оксана знакомилась. Всматривалась и вслушивалась в человека. Делала его портрет углём или сангиной. А потом писала портрет маслом, представляя свою модель в образе. Проще, кажется, и не бывает – превратить сотрудницу посольства в пиковую даму, а красавицу-телеведущую в фараона. При этом разгул образной стихии усмирял добрый авторский юмор. Модели узнавали себя сразу. Но ещё не было случая, чтобы не соглашались с художником.





«Между Минской и Прагой» (так называется выставка, организованная Посольством Чешской Республики) встали «Зачарованные» (так называлась первая выставка портретов-образов). После встреч за чашкой чая, болтовни и просмотра работ в мастерской, светского разговора в антракте спектакля на полотнах Оксаны (и на наших изумлённых глазах) возникает целая толпа современников: красивых, умных, воодушевлённых, увлечённых… и так далее. Насмотревшись на эти портреты и почувствовав творческий метод художника, замечаешь, как преображается даже уличная толпа.



Работа над проектом продолжается. В телевизионном интервью Оксана Аракчеева призналась: работа захватила её настолько, что она «готова нарисовать… весь Минск. Да что там – весь мир!»

P.S. Для того, чтобы попасть на выставку, надо просто зайти в Посольство Чешской Республики (Минск, Верхний город, Музыкальный переулок ½) ) и прямо сказать об этом. Сотрудники посольства покажут, как пройти и посмотреть.

15.02.2010

Стратегия

- Зачем же вы украли её (голову купидона - ред.)?
- Из любви к искусству...


Блог частного лица о культурной жизни региона - это хорошо, но какое будущее ждёт такое начинание? Согласитесь, сбор информации и подготовка материалов даже самого общего, обзорного, характера, требует усилий. Поэтому подобные проекты, как правило, держатся на той информации, которую человек собирает по долгу службы, для своей работы. Ну, не обязательно именно "службы". Главное, что блог не является самоцелью - информация, предназначенная для него, поступила бы в распоряжение автора так или иначе, а на информационный ресурс, в случае частного блога, она отправится как бы между прочим. Это делает "информационный ресурс" зависимым от текущих обстоятельств жизни автора, а в длительной перспективе не оставляет вариантов, за исключением одной-единственной альтернативы: или, всё чаще и чаще пропуская запланированные публикации, тратя всё меньше и меньше времени на подготовку материала, в итоге отказаться от ведения блога как от бессмысленного занятия, не приносящего ощутимой пользы автору, или же на каком-то этапе реформировать "частный блог" в нечто... иное. Нечто, что обладало бы иными механизмами сбора информации, предстало бы перед читателем в новой форме, и, конечно, поддерживалось бы авторами, исходя из более основательных мотивов, нежели любовь к искусству.

Бронислав Лашкевич

продолжение следует в ближайшее время

13.02.2010

Виталий Чернобрисов и друзья

С конца 2009 года в центре Минска в одном из домов сталинской застройки по ул. К. Маркса проходит необычная квартирная выставка. Событие для нашего города.



Главным виновником этого события является Виталий Чернобрисов – художник, скульптор, педагог, – личность, хорошо известная в неформальном художественном кругу столицы.
Виталию Феодосиевичу в скором времени исполняется семьдесят, и таким необычным проектом он решил дать старт череде юбилейных выставок. Точнее, решили почитатели его таланта, потому что сам художник официальных мероприятий не любит и считает, что любая выставка – это, по сути, стриптиз. Однако поучаствовать в проекте неформального плана, в квартирнике, художник не смог отказаться.



Непосредственным организатором выставки выступил поэт Дмитрий Строцев, отдавший в жертву искусству свой рабочий кабинет (это просторное помещение с высокими потолками немного напоминает художественную мастерскую). В группу поддержки Виталия Чернобрисова вошли такие маститые отечественные фотографы, как Даниил Парнюк и Валерий Ведренко. Первый представил чёрно-белые фотографии половецких баб, коих множество раскидано по степям Приазовья. У Ведренко же мы можем видеть яркие цветные снимки еврейского кладбища в Смиловичах. Сам «виновник торжества» Чернобрисов выставил камни, в которых увидел некие образы и выявил (выточил) их. Кстати сказать, в проекте также принимает участие молодой единомышленник Виталия Чернобрисова скульптор Максим Хобта, который также изучает древние культуры и пытается воплотить их образы, только уже в дереве.



Таким образом, в центре внимания выставки – камень. Как объект искусства, как древнейший художественный материал, как сакральный и художественный символ. Виталий Чернобрисов работает с камнями самых разных размеров, но на этой выставке, естественно, можно увидеть только самые малые из его работ. В его камнях мы видим наивные, светлые образы, древнеегипетские и древнегреческие мотивы. В творчестве Чернобрисова безусловно присутствует обращение к первобытному искусству, но без его языческой грозности – здесь больше от традиционной культуры с её душевной теплотой и искренностью (традиционной – в самом широком историческом и культурном контексте).



В половецких бабах, запечатлённых камерой Даниила Парнюка, намного больше дикой первобытной силы и грубой жизненной энергии. Однако, утратившие какое-либо священное значение, эти грузные идолы превратились в элемент ландшафтных декораций, сохранив для нас память о суровых огнепоклоннических эпохах.



Древние, мастерски отёсанные камни на еврейских надгробиях в Смиловичах, символизируют людскую память и связь поколений, которую не в силах стереть даже стихийные силы природы, что прекрасно передано на снимках Валерия Ведренко, где могильные камни пребывают в незыблемом покое на фоне экспрессивно яркой, дышащей жизнью осенней природы.



Сколько ещё будет длиться выставка – решать организаторам, а они люди свободные. Известно только, что сейчас они приглашают всех своих старых и новых друзей на очередную презентацию, которая состоится 18 февраля (четверг) в 17.00 по адресу К. Маркса, 20, кв.13.

Алесь Суходолов

Фотографии для блога предоставлены автором

11.02.2010

Любовное настроение

«Любовное настроение» в галерее Белорусской государственной академии искусств (Минск, станция метро «Академия наук») задала художница Анна Силивончик с 10 до 24 февраля.



У «Любовного настроения», строго говоря, одно исходное событие: он и она встретились и влюбились. А потом как у классика: все счастливые счастливы одинаково. Некоторое время. Анна Силивончик застаёт счастливых на выходе из своей одинаковости. На последних минутах. Всё вот-вот изменится, потому что счастье… изменило их самих.



«В искусстве, как и в другом человеке, мы часто любим лишь своё эхо, пытаемся найти что-то близкое, созвучное: в литературе красивое подтверждение своих собственных мыслей, в музыке – отражение своих чувств, настроений, переживаний; в живописи – образное сходство с собой любимым…», – написала Анна Силивончик, предваряя выставку. И можно подумать, что зрителям предложено искать в её работах своё отражение и любоваться им.



Для пущего эффекта среди картин попадаются зеркала. Одно так умело затесалось в ряд картин, что зритель никак не увернётся от встречи со своим отражением. Зеркало подписано так: «Встреча с прекрасным». Второе, загороженное картонным щитом с овальной дыркой, – «Где-то я это уже видел». Если зритель принимает игру, заглядывает в дырку, то видит своё лицо в обрамлении «Джоконды»…



Обход выставки напоминает ветвление событий компьютерной игры, где выбор кнопки с репликой может предварить остроумный финал, а может и завести в тупик – один, другой, третий…



Из названий картин сочиняется затейливая история взаимоотношений, когда, например, «Задумчивым утром» прибывает «Принц на белом коне» и говорит принцессе «Попробуй любовь на вкус»… Если не забудешь, из-за чего вошёл в игру и взялся выбирать кнопки, то решительно доиграешь до финала. А вот если надоест выбираться из тупиков…

Наверное, не праздник всех влюблённых стал поводом для выставки «Любовное настроение»: вариации на заданную тему Анна Силивончик обдумывала не вдруг, не скоро, не случайно. Сюжеты её работ так близко знакомы по жизни и так приподняты над суетой, что их рассматривание никак не располагает к самолюбованию. Зато сомнений и вопросов прибывает изрядно.

07.02.2010

Цвет творчества

Пышным «Цветом творчества» зацвела столичная галерея «Артблик» по улице Некрасова 11/34 с 6 февраля. Цвести ей целый месяц: мастером цветения выступает художник Антонина Ясюк, представляя свои росписи по ткани и работы с войлоком. Батик и войлок сегодня в моде. Их сочетание ново и поневоле возносит любую вещь на пик этой самой моды, а «пиковые» вещи славны… диктаторским характером. Именно поэтому на выставке их немного.



Антонина Ясюк использовала технику свободной росписи, сочетание фактур, переходы тона и цвета; материалы – шерсть, хлопок и натуральный шёлк, в фактурных работах – шёлк и шерсть.
«Ткань – это не холст и не бумага, – комментирует Антонина. – Материал диктует свои особенности. Часто сама фактура ткани, состав волокна, его переплетение играют очень важную роль в том, каким будет конечный результат работы. Цвет придаёт форме особую одухотворённость, как бы материализует световую энергию. Чистый цвет светится, контрастный колорит и сильный цветозвук уживаются за счёт разрядки для глаза – белого цвета. В работах однотонного колорита при растяжке цвета появляются тончайшие тональные переходы…



«Свободную роспись» я люблю делать на любых тканях, сочетая фактуры, отыскивая безумно красивые переходы тона и цвета, сочетая мазки, пятна, линии; иногда добавляю что-то образное, узнаваемое или обхожусь… Сам процесс росписи будоражит чувства и радует глаз. Это радуга, солнце, ветер, дождь…


2010 год – год необычных оттенков, которые вводят модельеры: например, цвет египетского песка, цвет ирландского мха, сочетание цвета увядшей розы с чёрным… Ориентироваться помогает… постоянная пленэрная практика. Наблюдение природы в её естественном состоянии даёт неограниченную свободу творчества в выборе техники, в исполнении любого замысла.



Свою роль художника-прикладника я вижу не в том, чтобы просто раскрасить кусок ткани или холста, даже не в том, чтобы «сделать красиво». Важно, из какого источника черпаются сюжеты, какой смысл вкладывается в вещь… Только звучание души может стать камертоном для образа и я слушаю, слушаю…»

Фотографии работ для блога предоставлены галереей "Артблик"

04.02.2010

Чтобы выставка стала событием

19 января в Музее современного изобразительного искусства по проспекту Независимости, 47 открылась выставка Александра Исачёва.

Все представленные произведения взяты из частной коллекции минского художника Олега Орлова. К сожалению, почти все можно было видеть на выставке, прошедшей два года назад в Музее истории и культуры на К. Маркса, 12 (теперь – Исторический музей). Когда в первый раз видишь эти картины, то (не один я в этом убедился)… цепляет. Но со временем начинаешь относиться к ним критически.



Чтобы выставка Александра Исачёва стала настоящим событием сейчас, нужно собрать и показать картины, которых нет в Беларуси. Наиболее ценных живописных полотен Александра в нашей стране вообще осталось очень мало – вот и на выставке больше представлена графика и экспериментальные формы, в наследии художника вторичные.

Отдавая дань уважения мастеру , я уверен, что его пример вдохновляет и вдохновит не одно поколение духовно ищущих людей.

Алесь Суходолов

Сюрприз с энтузиазмом

Экзотическая барабанная установка и оригинальные духовые собственной конструкции, простые ясные темы и виртуозные импровизации-разработки, серьезные и не очень музыкальные сюжеты-картинки – все это Герман Лукьянов и его «КАДАНС» (Камерный Джазовый АНСамбль).

Мэтр и молодые звезды российского джаза.

Предельно лаконичные партии лидера подчас оставляли ощущение недосказанности, но это компенсировалось безупречным тембровым совершенством аранжировок и импровизационным мастерством бэнда. А барабанные соло Александра Зингера, уникального полистилистического музыканта, несколько раз просто взрывали зал Белгосфилармонии, где 22.01.2010 и состоялся концерт российский джазменов.

Сюрпризом для публики стало неожиданное продолжение музыкального вечера: к участию в джем-сейшене с Германом Лукьяновым и «КАДАНСом» приглашались все желающие джазовые музыканты нашего города. Джем проходил в минской галерее «Ў», у которой есть все шансы стать культовой площадкой для проведения элитарных концертов.

И, конечно, приезд российских музыкантов не мог бы состояться без энтузиазма куратора проекта «Джаз-миссия» Игоря Галузо, благодаря которому минская публика уже встречалась в филармоническом зале с Михаилом Альпериным, Андреем Кондраковым, Яковом Окуневым, Аркадием Шилклопером, Craig Handy, JD Walter – артистами, умеющими создавать и играть Музыку.

Константин Соколовский

01.02.2010

Пасля балю

Газета “Літаратура і мастацтва” 4 лістапада 1994 года 

Цемру на пачатку спектакля трэба было разумець так: Соф’я Паўлаўна Фамусава спіць і сніць. Сон. Што спіць. І што сніць. А сніць фантасмагарычную каменную крушню, дзе чыясьці сіла ўтварыла гіганцкія гроты кшталту акварыумных: грот-камін, грот-уваход на палову бацькі Фамусава, грот – уваход на ўласную палову дома. Між каменнымі застромамі наторканы голыя дрэвы з партрэтамі продкаў. Менавіта да іх будзе звяртацца Фамусаў, даводзячы Чацкаму, як трэба глядзець на старэйшых і вучыцца ў іх. З камення складзена нават сафа і яно, каменне, часам па-бутафорску адгукаецца на акцёрскія дотыкі. Ватнымі камячкамі закідана падлога. Бочачка з гуркамі месціцца ў вітальні. Цені сноўдаюць па кутах, лезуць з каміна і ў камін, слізгаюць у спальню да Соф’і. Фамусаў, паўшчуваўшы служанку Лізаньку за тое, што круціла гадзіннік, хоць гадзіннік усё адно не тахкаў (як у сне), бярэцца яе гвалціць. Пад пысаю замардаванага мядзведзя – пыльнаю шкураю пасярод нібыта камення – хавае Фамусаў добрую пляшку, але толькі раз выдае сакрэт сховішча. З-за Соф’іных камянёў, паводле рэмаркі Грыбаедава чуецца фартэпіяна (фортэпіяна) з флейтаю. Флейта блытаецца, мабыць флейтыста разбірае сон. Але хутка ён зусім не сонным памкне да мядзвежага футра на падлозе, каб спраўдзіць свае прэтэнзіі да Лізанькі… Соф’я Паўлаўна выйдзе ў белым, каб потым перамяніць яго на абрыкосавае, пасля – на чорнае з белым, пасля – зусім на чорнае. Чацкі белае пераменіць на белае, але перш прывязе Соф’і апельсіны, – тая кусне адзін як яблык, а ён пяшчотна абярэ лупінне дый укладзе ў пульхную ручку плод не-спазнання. А Соф’я, аблізаўшы пальцы, кіне рэшту экзатычнае садавіны да татусевых салёных гуркоў… Потым Соф’я сасніць баль, – усё, што папярэднічала яму, і што было далей… …І так далей. Усё пакручаста, адмыслова і нават вынаходліва. Але атрымліваецца – ледзь не наўпрост. Чаму? Атмасферы сну не створана? Свечкі рознакаліберныя электрычныя замінаюць? Ад першага выхаду Маўчаліна, – выслізгу, бо акцёр, нібыта шануючы сваю штучную лысіну, рухаецца з неверагоднаю, беспазваночнаю пластыкаю, – пакрыёмы канцэптуальны змест робіцца да такой ступені празрыстым, што сцэнічныя звады праглядаюцца (не хочыцца пісаць – пралічваюцца) на пяць хадоў наперад. І гэта – з нашым дзіцячым веданнем кожнага подыху кожнага персанажа! А між тым сон Соф’і Паўлаўны – ці не самае адметнае вырашэнне для сучаснага сцэнічнага ўвасаблення! Яно падпарадкавана сучаснаму бачанню й веданню. Сон Соф’і з’яўляецца гэткаю плынню свядомасці, трызненнем, трансам, яснабачаннем, – ідэя спектакля, натуральная для сённяшніх рэжысёрскіх пошукаў, выдатная ідэя, што так перагукаецца з класічнымі пастаноўкамі “Гора ад розуму”! Здаецца, ствары асяродак, перанасычаны злосніцтвам, і ў ім, як у хімічнай рашчыне, пачнуць выпадаць крышталі зла. Але няхай сабе на сцэне гэтыя крышталі падобныя хоць да кветак, – ці не замала іх, і толькі іх, каб выявіць разнастайнае, размаітае, цёпла-чалавечае і адмыслова-філасофскае, што ёсць у Грыбаедава? Соф’я Паўлаўна спіць і сніць сябе – баль,фантасмагарычны баль пярэваратняў, – тут, прапускаючы шмат што з вядомага пра сны і тых, хто іх сніць, можна смела зачапіцца за сон розуму, які спараджае пачвараў. Яўная і пэўная рэжысёрская рацыя! Але – у прыватнасці: вершы Грыбаедава не вінаватыя, што пераважаюць усе сэнсы, якія ўкладаліся ў іх услед за Грыбаедавым. Ад несупадзення сэнсавых маштабаў спектакль пакуль што выдае на няскончаны шэраг крэсак, рысак, накідаў на прапанаваныя тэмы, так што можна многа перапісаць са знакамітага крытычнага эцюду І.Ганчарова на бенефіс Манахава ў кастрычніку 1871 года. З нашай агульнай “школьнай крытыкі”… Шмат з таго, што сп. Ганчароў адрасаваў акцёрам, ужо з сучаснаю абазнанасцю й рацыяй можна пераадрасаваць рэжысёру “Гора ад розуму” Вітаўтасу Грыгалюнасу. Рэжысёру, да якога, бадай, бальшыня дзеячаў і аматараў тэатра ставіцца з падкрэсленаю сімпатыяй. Рэжысёру, якому зазвычай не бракуе ні далікатнасці, ні добразычлівасці, які збірае акцёраў з веданнем справы і з любоўю. Іх мы потым бачым на пляцоўцы. Яны выходзяць да нас з намерам давесці ідэю, увасобіць думку, прасвятліць змест. Яны прамаўляюць хораша й даходліва. Яны, бывае, па-рознаму падрыхтаваныя, але іхнія намеры, па бальшыні сваёй, добрыя. Прыкра сачыць, як твор Грыбаедава разам з усімі ягонымі магчымасцямі не падпарадкуецца адным толькі добрым намерам... Мае асабістыя сімпатыі – на баку Фамусава, бо да яго прыклаўся Алег Корчыкаў, яго агораў Алег Корчыкаў, яго ажывіў і зрабіў непераможна-абаяльным нават у самых хрэстаматыйна-выкрывальных месцах Алег Корчыкаў. Балбатун Чацкі, юны, добразычлівы, ружовашчокі, сарамлівы і пяшчотны, яшчэ не выпакутаваў сваіх выдатных і вядомых прызнанняў, а ў выканні Анатоля Голуба яўна паўтарае іх з чыіхсьці невядомых Соф’е Паўлаўне вуснаў (гледачы здагадваюцца, што яму ўсё падказаў Грыбаедаў). Соф’я Паўлаўна проста не паспявае разгарнуцца ў дзеяннях і перажыць сваю адметную трагедыю няспраўджанай закаханасці, хоць Ганна Лягчылава, бадай, нічым не расчароўвае нават тады, калі спяшаецца гэта зрабіць. Антон Антонавіч Загарэцкі, дзякуючы выканаўцу Віктару Васільеву, вызначаецца адметнай легкадумнай абыякавасцю. Лізанька намаганнямі Святланы Нікіфаравай хутка ўжо возьмецца за практычную адукацыю сваёй гаспадыні Соф’і: у Лізанькі свой план жыцця, разлікі на каханне і нават буфетнік Пятруша не мае на іх уплыву. Палкоўнік Скалазуб, вядома, прымітыўны, просталінейны і надта гучны, і ўсе б здзівіліся, калі б гэтую ролю не даручылі Артуру Шуляку. Сакратар Фамусава Маўчалін, як ужо згадвалася, не выклікае аніводнае сімпатыі, і дзякаваць Богу, што Соф’я Паўлаўна хоць у сне яго разгадала спрыяннем Ігара Забары. Буфонны Рэпяцілаў перакідваецца з графіні Хрумінай-бабулі: усе пазнаюць выканаўцу абедзьвюх роляў, а заўсёднікі – таксама іншыя ролі выканаўцы Яўгена Жураўкіна... Тэмы шырока вядомага “сабачага вальсу”, зробленая кампазітарам Барысам Сярогіным тэмаю фантасмагарычнага балю, доўга яшчэ будзе чапіцца да глядацкіх (слухацкіх) вушэй. Камяніскі мастака Юрыя Тура выгукнуць са школьнае часіны вобразы трывалага рэчавага асяродку Сабакевіча. Жорсткі, без праяў пачуццёвасці й тэмпераменту Маўчалін ухваліць шпіца Хлёставай, а Наталля Дзмітрыеўна (Вольга Куляшова) прымусіць скакаць свайго Платона Міхайлаваіча (Артур Федаровіч) на манер цыркавога сабачкі... “Калі ў вас на бале змрочны настрой... дык можна хутка чакаць не надта прыемных падзей”, – цытуецца ў праграмцы спектакля соннік Мілера. У чаканні балю настрой быў такі светлы!.. Настрой пасля балю пераканаўча абгрунтаваны іншым геніем літаратуры.