У аповесці, па радках і рэпліках разыгранай падлеткамі на
сцэне, няшмат шанцаў ператварыцца ў спектакль. На поспех у такога спектакля
шанцаў яшчэ меньш, хіба сярод бацькоў ды сваякоў.
Спектакль “Сакрэт” паводле Аляксандра Грына рыхтаваўся як
іспыт па “Падставах акцёрскага майстэрства” на тэатральным аддзяленні дзіцячай
школы мастацтваў № 2 (Мінск, Беларусь)... але стаўся сакрэтам
чыстае радасці, якую першы паказ шчодра вызваліў для гледачоў. Складнікі падзеі
сёлетняга тэатральнага сезона, драматычнага спектакля (нават і не мюзікла)
“Сакрэт” – літаратура, не прызначаная для сцэны, школьнікі, навучаныя паводле
звычайнай праграмы і рэжысёр Віргінія Тарнаўскайтэ на чале пастаноўшчыкаў
(праўда, абазнаных і спанатраных). Як
трэба любіць дзяцей (мастацтва, тэатр, сваю работу) каб зладзіць ім такі іспыт
– на творчую радасць...
...Не ўскаламучаную досведам, паводле якога Аляксандр
Грын яшчэ ў 1960-я гады зрабіўся аб’ектам сапраўднага савецкага культу як
пісьменнік дзіцячы, а “Пунсовыя ветразі” – ўзорам савецкай масавай культуры для
дзяцей (гэта давяла знаўца Грына Наталля Арышчук). Грын “... нібыта і класік
савецкай літаратуры, а разам з тым не зусім: ён на самоце, па-за абоймай, па-за
шэрагам, па-за літаратурным наступніцвам” (Ул. Амлінскі). І – па-за тэатральным
таксама. Драматычныя і музычна-драматычныя спектаклі (савецкія і незалежніцкія),
а потым – балеты, а пазней – мюзіклы на падставе “Пунсовых ветразяў” апавядалі
кожны пра сваё, збольшага адбіраючы ад Грына фабулу ды персанажаў. Пераказаць
Грынаву прозу, перарабіць яе на сцэнічны капыл, перастрававаць сутнасць яго
метаду “незвычайнага рамантызму” (альбо, паводле найноўшай класіфікацыі,
неарамантызму) было вельмі й вельмі няпроста: Грын аніяк “не зліваўся з эпохай”
(паводле дасужай фармулёўкі 1930-х гадоў), а з далучэннем да фантастыкі сам не
пагаджаўся. Многія шараговыя спектаклі гэта засведчылі.