Штораніцы за каваю я выслухваю сабачыя і кашэчыя гісторыі, бо сястра
дапамагае валанцёрам, якія ратуюць катоў і сабак. Часам збіраюць па вуліцах, а
часцей забіраюць з вуліцы Гурскага, 42, дзе месціцца ўстанова, названая “Фаўнай
гораду” – пункт адлову і часовага
ўтрымання жывёлаў. Гісторыя першая,
другая, чарговая... Пазачарговую гісторыю я пачула пад час выканання службовых
абавязкаў. Перад пачаткам спектакля глядач гадоў васьмі шчасліва паведаміў:
цяпер у яго таксама ёсць сабака! Гледачоў тата разважліва ўдакладніў, маўляў,
глядзелі ваш спектакль, а там сабака ды котка знаходзяць сабе гаспадароў. Ну і...
пад уплывам мастацтва спраўдзілі сынаву мару. Узялі сабаку. Проста ўзялі – у
валанцёраў...
Увага, знаўцы ды заўсёднікі Тэатра юнага гледача! У якім спектаклі
знайшлося падобнае мастацкае кіраўніцтва да дзеяння? Слушна, у цудоўнай гісторыі пра Брыка і Шусю,
якія шукаюць лета. Сярод нашых персанажаў ёсць прынцэса Беласнежка, якая вельмі
любіць свайго маленькага поні. Ёсць маленькі лорд Седрык Фаўнтлярой, што любіць
сабак і рыхтуе свайму дзеду прыемную неспадзёўку – сабачы хор, які брэша... дакладна пад
музыку. Ёсць маленькае Асляня, якое ўцякае ад жорсткага гаспадара і дапамагае
немаўляці на імя Езус Хрыстус. Ёсць
вожыкі, вавёркі, медзьвядкі, парсючкі, пацукі, краты, ластаўкі... У тэатры
працуюць з вобразамі. У адных спектаклях жывёльныя персанажы адлюстроўваюць
чалавечыя дачыненні, у іншых – уяўленні
людзей пра жывёлаў, у нейкіх –
стасункі людзей з жывёламі. Неўзабаве выстветлілася, што сярод нашых
заўсёднікаў-тэатралаў ёсць ратаўнікі жывёлаў з
маладзёвага грамадскага аб’яднання “Суперкот”. Натуральна, Тэатру юнага гледача проста наканавана было
з ім пасябраваць!
 |
| "Суперкоткі" (валанцёркі прытулку) на кашэчай выставе |
Вольга Швед, старшыня “Суперката”, з гэтай нагоды
жартуе: маўляў, у нас агульныя каты, сабакі, дзеці, сваякі, а хто як не дзеці і
не жывёлы патрэбны адзін аднаму?
Паводле адукацыі Вольга – педагог, паводле заняткаў – прадпрымальнік, у
вольную часіну – валанцёрка. Перавагу аддае катам. Бавіцца з імі столькі часу,
што, падобна, здолее перакладаць з кашэчае мовы на некалькі чалавечых.
– Амаль перакладаю, –
пагаджаецца Вольга. – Здаецца, самыя
лепшыя чалавечыя пачуцці ўзнікаюць да дзяцей і да жывёлаў. Варта дакрануцца да
пухнатага кашэчага камячка альбо да маленькага дзіцяці... А калі не ўзнікаюць, калі
чалавек не любіць жывёлаў ды дзяцей, дык з чалавекам нешта не тое робіцца... Дзеці жывуць пачуццямі, жывяцца вобразамі,
таму спектаклі , напэўна, самае геніяльнае вынаходніцтва, каб распавесці
дзіцяці пра жывёлу і абудзіць да жывёлы лепшыя пачуцці (вядома, ёсць адметныя
фільмы ды кнігі, але тэатр – ён вось тут і зараз, і ягонае ўздзеянне
пераацаніць цяжка).
