І моладзь не саступае

Нашто – вось тут во й зараз (прэм'ера адбылася ў лютым 2014) – Моладзеваму тэатру (Мінск) спатрэбілася камедыя Карла Гальдоні “Веер”, я адказаць не патраплю. Не сумная, але “бу-га-га” (паводле Мальера) не выклікае. Да таго, што нам моцна баліць сёння, не прастуе ані мастоў, ані кладак. Цнатлівую закаханасць сіньёра Эварыста, – ён праз яе пасаромеўся падарыць сваёй абранніцы цэлы веер замест зламанага, сербануўшы нягодаў ды турботаў –  узорам для пераймання не назавеш. А калі б не пасаромеўся і падарыў – п’есы б не было.

Славутага “Слугу двух гаспадароў” ды “Карчмарку” Гальдоні ствараў  у Венецыі, між поспехаў і скрутаў сваёй сцэнічнай рэформы ды ў баруканнях з Гоцы. У лепшую сваю часіну.  “Веер” (1763-1765) штукаваўся ў Парыжы, куды рэфарматар Карла з’ехаў у 1762 – далей ад венецыянскіх прыгодаў, бліжэй да мройных пераменаў. Як выявілася потым – да марных. І – назаўсёды.

Перспектыва па-за канцэпцыяй

“Лялькі над Нёманам” святкавалі ў Гродне з нагоды адкрыцця будынку Абласнога тэатра лялек пасля рэстаўрацыі.  Іх падтрымаў Гродзенскі абласны выканаўчы камітэт  і сябры з розных краін. З 10 да 13 мая 2013 года сябры бяскоштава (безганарарна)  паказалі дванаццать спектакляў, зладзіўшы адметнае свята-фэст.

"Поўня Сальеры"

Крохкая лялечная святочнасць сыходзіла ад самога тэатра Тызенгаўза, ад парку Жылібера і таго, што пакінуў па сабе час у гарадскіх пагалосках пра будынак ды месца. Вабіла гасціннасць, з якой прымалі ў тэатры: згуртаванасць і вывучка  тэатральных службоўцаў на чале з Марыяй Шабашовай, прыязнасць артыстаў трупы на чале з Алегам Жугждам. Фэст паўставаў як чароўная скрынка з сакрэтамі-спектаклямі, – тыя хаваліся ў кожнай шуфлядзе, выйме ды адтуліне. Іх суправаджалі загадкавыя прылады й прыстасовы, бездані “чорных кабінетаў”, рухомыя цені на шырмах, фокусы пераўтварэнняў і такая музыка, без якой тэатральнай таямніцы па-просту не існуе...